Τι πρέπει να κάνω; Τι θέλω να κάνω;

Με αφορμή το βιβλίο της Ναντίνας Κυριαζή
"Τα Πρέπει και Τα Θέλω Στου Σκιάχτρου το Καπέλο",
συζητάμε με τα παιδιά: ποια είναι τα δικά μας θέλω,
οι κρυφές επιθυμίες μας, τα όνειρα που θέλουμε
να πραγματοποιήσουμε;

Προτεινόμενες Προσεγγίσεις

Α. Σε ένα μεγάλο κύκλο όλα τα παιδιά μας αποκαλούν 
τι είναι αυτό που θέλουν να κάνουν στη ζωή τους,αλλά που πολλές φορές δεν το κάνουν γιατί υπάρχει κάτι που τους εμποδίζει.
Πόσο δύσκολο είναι να προσπεράσουμε τα εμπόδια αυτά;
Από την άλλη μας μιλάνε και για πράγματα τα οποία πρέπει να κάνουν,αναγκάζονται από τις διάφορες συνθήκες να κάνουν.


Β. Έχουμε ένα ψάθινο καπέλο και όποιο παιδί επιθυμεί το φορά και γίνεται  σκιάχτρο. Τα υπόλοιπα παιδιά του λένε τι "ΠΡΕΠΕΙ" να κάνει κάθε φορά. Παράδειγμα: να χορέψει,να τραγουδήσει,να φωνάξει,να κλάψει, να τρομάξει τα πουλιά, να γελάσει δυνατά και οτιδήποτε άλλο φαντάζεται το κάθε παιδί.
Στη συνέχεια το σκιάχτρο μας μιλάει γι αυτήν του την εμπειρία και πως είναι να κάνει μόνο αυτά που θέλουν οι άλλοι και αυτά που πρέπει. 
Στη συνέχεια το ίδιο παιδί ως σκιάχτρο κάνει κάτι που θέλει πολύ,οτιδήποτε είναι αυτό.

Γ. Σε χαρτί του μέτρου το κάθε παιδί ζωγραφίζει μία επιθυμία του, ένα όνειρο που έχει και από κάτω γράφει το όνομα του. Η εκπαιδευτικός καταγράφει το όνειρο του παιδιού παράδειγμα: η Ελένη θέλει να κάνει πολλά ταξίδια, ο Γιάννης θέλει να υιοθετήσει ένα σκυλάκι.

Δ. Φτιάχνουμε με διάφορα υλικά ένα δικό μας σκιάχτρο. Του χαρίζουμε ένα όνομα και δημιουργούμε τη δική του ιστορία. Που βρίσκεται το δικό μας σκιάχτρο,τι του αρέσει να κάνει στη ζωή του,ποιοι είναι οι φίλοι του, ποιοι είναι αυτοί που του λένε τι πρέπει να κάνει.
Γράφουμε την ιστορία του,δίνουμε έναν τίτλο και έπειτα μπορούμε να την ταχυδρομήσουμε στη συγγραφέα του βιβλίου.

Ε.Επιλέγουμε 2 μουσικά κομμάτια με διαφορετικό ρυθμό και ένταση. Ακούμε και τα 2 και αφήνουμε τα παιδιά να μας πουν ποιο τους χαλαρώνει,τους δημιουργεί θετικά συναισθήματα, ποιο είναι αυτό που τα βοηθά να ονειρευτούν και ποιο είναι αυτό που τα αγχώνει περισσότερο και δεν τους αφήνει να αισθανθούν όμορφα και οικεία στο χώρο τους. Στο τέλος αφήνουμε τα παιδιά να σκεφτούν κάτι που θέλουν να κάνουν και κάτι που πρέπει να κάνουν.Κάθε φορά που βάζουμε τη μουσική που δημιουργεί άγχος και ένταση, τα παιδιά καλούνται να μας δείξουν με το σώμα τους τι είναι αυτό που πρέπει να κάνουν κάθε φορά,αντίστοιχα κάνουμε και με το άλλο μουσικό κομμάτι,με τη διαφορά ότι δείχνουμε κάτι που θέλουμε να κάνουμε.Τονίζουμε πως μόνο με κινήσεις του σώματος μας, δείχνουμε τα πρέπει και τα θέλω μας(παντομίμα).