Καλοκαιρινό Θεατρικό!!!!

              "Δύο Κάβουρες μάλωναν σε ξένο βυθοαχυρώνα"

    

Λίγα λόγια για το νόημα...της ιστορίας..

Προσεγγίζουμε έμμεσα το θέμα της λεκτικής βίας και τονίζουμε πόσο σημαντική είναι η αγάπη και η επικοινωνία ανάμεσα στους φίλους μας.Μέσα από μία σαρκαστική ιστορία μπορούμε να καταφέρουμε να "σπάσουμε" τις λεγόμενες κλίκες και να δώσουμε ένα μικρό μήνυμα για τη σπουδαιότητα της φιλίας και το ρόλο αλλά και τη  δύναμη της οικογένειας στο επιτευκτό  αποτέλεσμα

Αρχή της Ιστορίας.........

Να και κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα.... μερικά χρόνια πριν...σε μια μικρή βυθογειτονίτσα...όταν ο Ιάκωβος ο πιο γνωστός κάβουρας του ωκεανού  και ο καλύτερος μπαρμπέρης του βυθού γνώρισε την Μίνα την μικρή την καβουρίνα,που ήταν και πολύ τσαχπίνα και πρώτη στο χορό από όλα τα θηλυκόψαρα εκείνο τον καιρό.

-Αχ!!! Μινάκι μου μαζί θα ζήσουμε μία ζωή ξεχωριστή,κυρία θα σε κάνω,βασίλισσα θα σε έχω....κυρία Κοκοβίκου ξανά κανένας δεν θα πει...

-Άντε να δούμε Ιάκωβε μου τι θα κάνεις κι εσύ, γιατί από λόγια χορτάσαμε, πράξεις το Μινάκι σου θέλει μόνο να δει...

Δεν άργησαν οι πράξεις....και να σου η Μίνα και ο Ιάκωβος παντρεύτηκαν,παρουσία όλης της καλής κοινωνίας του βυθού...Η Φιφή και η Φωφώ πρώτες και καλύτερες έστησαν το χορό,ο Λάμπης ο αστερίας κολλητός φίλος και κουμπάρος του Ιάκωβου έπαιζε τη μουσική και κοιτούσε τη Ρίνα την κομμώτρια τη Καρδερίνα...που εκείνη είχε μυαλό για τον Μπάμπη το μπαρμπούνι...που ήταν και πολύ γουρούνι.....όπως έλεγε η Λήδα η γαρίδα,γνωστό μοντέλο από τη πάνω βυθογειτονιά που είχε κρυφή σχέση με τον Μπάμπη...τελικά παντρεύτηκε τον Ζαχαρία τον μεγαλογιατρό τον Αστερία.!!!!

Γάμος αλλόκοτος λοιπόν γινότανε και οι καλεσμένοι κρυφοκοροϊδεύανε.... 

Έζησαν μαζί σε έναν βράχο,δίπλα από το σπίτι του κυρ Καρχαρία του γνωστού δικηγόρου του αλμυρού νερού...τη Μίνα την είχε βλέπετε αδυναμία ο κυρ Καρχαρίας και όλο αγάπες και φρου φρου...

-Τι θα γίνει Μίνα μου,πολύ σε κοιτάει αυτός ο γιατρουδάκος..
-Έλα βρε Ιάκωβε μου,οι ζήλιες δεν αρμόζουν σε έναν κάβουρα σαν εσένα..

Να σου και ο κυρ Καρχαρίας ερχότανε στο σπίτι...

-Καλησπέρα στο όμορφο ζευγάρι.
-Καλησπέρα γιατρέ μας,είπε η Μίνα..
-Καλησπέρα,καλησπέρα...είπε διστακτικά και ο Ιάκωβος..
-Για πού το βάλατε,ρώτησε ο Καρχαρίας..
-Πάμε στο ψαροπωλείο του Σταύρου του γνωστού του γαύρου,απάντησε η Μίνα..
-Ωραία ωραία..Ελάτε μια μέρα και από το σπίτι...είπε ο Καρχαρίας..
-Άντε να πηγαίνουμε τώρα Μινάκι μου..είπε ο Ιάκωβος...

Τα χαρμόσυνα νέα δεν άργησαν να έρθουν στον βυθό και το ζευγάρι βρέθηκε στο σπίτι του Κυρ Καρχαρία....

-Δίδυμα γιατρέ μου;;
-Δίδυμα Ιάκωβε μου!!!Όπως το ακούς..
-Αχ αγάπη μου,θα γίνουμε γονείς...είπε η Μίνα..

Έτσι ο Ιάκωβος ξεκίνησε να δουλεύει ολημερίς,για να ετοιμάσει το καβουροδωμάτιο των διδύμων..Δεν σταμάτησε να κουρεύει λεπτό.Όλα τα ψάρια παρέλασαν από το μπαρμπέρικο του και όλα ρωτούσαν με αγωνία...

-Αχ φίλε μου όλα πρέπει να είναι σε τάξη όταν θα έρθουν τα καβουράκια σου,έλεγε ο Λάμπης..
-Φίλε μου,μην αγχώνεσαι εμείς εδώ είμαστε ότι χρειαστείς,έλεγε και ο Μπάμπης..
-Οι εξετάσεις θα ναι δωρεάν από μένα,τι σόι αστεριοπαιδίατρος είμαι,έλεγε ο Ζαχαρίας...
-Σας ευχαριστώ όλους για τη βοήθεια και τη συμπαράσταση...ευχαριστούσε ο Κάβουρας...

Οι μήνες πέρασαν σαν νερό και τα διδυμάκια βγήκαν στον αφρό...

-Να σας ζήσουν κυρ Μίνα μου...ευχήθηκαν η Φιφή και η Φωφώ...
-Να τα καμαρώσετε καβούρια με μεγάλες δαγκάνες σαν και του μπαμπά του,ευχήθηκε η Ρίνα..
-Να βγουν καβουράκια όμορφα και να ναι αγαπημένα μεταξύ τους..ευχήθηκε και η Λήδα..
-Αχ κορίτσια μου σας ευχαριστώ για τις όμορφες ευχές...

Τα καβουράκια ήταν πραγματικά διδυμάκια...έμοιαζαν σαν δυο σταγόνες νερού..
Όλοι έλεγαν πως το ένα θύμιζε στη σοβαρότητα τον Ιάκωβο,ενώ το άλλο είχε τη τσαχπινιά και τη καπατσοσύνη της Μίνας..Και το όνομα αυτών Νέστωρ και Έκτωρ..!!!!Μεγάλωσαν,άρχισαν να πηγαίνουν σχολείο,να κάνουν φίλους..........αλλά τα δύο καβουράκια δεν τα βρίσκαν και πολύ μεταξύ τους..


-Εγώ είμαι πιο όμορφος και κατακόκκινος,έλεγε ο τσαχπίνης Νέστωρ!!!
-Εγώ έχω όμως μεγαλύτερες δαγκάνες,γιατί μοιάζω του πατέρα...απαντούσε ο Έκτωρ!!!
- Πάλι μαλώνετε καβουράκια μου,είστε το ίδιο ξεχωριστοί για μένα,έλεγε η Μίνα..
-Μη στεναχωρείτε τη μητέρα σας!!!Φτάνουν πια οι καυγάδες...έλεγε ο Ιάκωβος...

Τα καβουράκια όμως όχι μόνο δεν τα έβρισκαν μεταξύ τους στο σπίτι αλλά άρχισαν να μη κάνουν παρέα ούτε και στο σχολείο.Ο καθένας είχε τους δικούς του φίλους...Ο δε Νέστωρ έκανε παρέα με όλους τους νταήδες του βυθού,τον υποχθόνιο αστακό,τον μαυριδερό τον αχινό,την γρουσούζα δράκαινα και άλλους γνωστούς νταήδες...Από την άλλη ο Έκτωρ έκανε παρέα με τα παιδιά της καλής βυθοκοινωνίας...το Δελφίνι που ήταν και σαϊνι, τον γνωστό Τριγωνοψαρούλη που όλοι τον φώναζαν χαϊδευτικά Ρούλη,το γλυκύτατο χταπόδι και άλλα ψάρια του βυθού.

-Σε προκαλώ Έκτωρ εσένα και τους φίλους σου σε αγώνα ποδοσφαίρου,είπε ο Νέστωρ..
-Και αν σας κερδίσουμε,τι θα μας δώσετε σαν έπαθλο;ρώτησε δειλα δειλά ο Έκτωρ...
-Θα βάλουμε στοίχημα...όποιος χάσει θα πάει στη σκοτεινή σπηλιά....και θα εξερευνήσει..
-Όχι όχι αυτόοοο...φώναξε ο Έκτωρ...είναι πολύ επικίνδυνο αυτό που ζητάς..
-Τότε δεν είσαι γενναίος αδερφέ μου...είσαι ένα μικρό και ασήμαντο καβουράκι...
-Είμαι ένας γενναίος κάβουρας,έτσι λέει ο μπαμπάς,απάντησε ο Έκτωρ..

Ο αγώνας θα γινόταν στο ωκεανοστάδιο του Ατλαντικού...κρυφά από τα βλέμματα των ψαροοικογενειών..Οι δυο παρέες συναντήθηκαν και ο αγώνας ξεκίνησε...παρουσία του Τάκη το μικρό το λιθρινάκι που είχε το ρόλο διαιτητή.

-Όταν είστε έτοιμοι ο αγώνας ξεκινάει,φώναξε ο Τάκης.
-Νταήδες ενωμένοι ποτέ μα ποτέ νικημένοι,,,φώναξαν όλοι μαζί.
-Ψαράκια αγαπημένα εμείς είμαστε πάντα τα κερδισμένα...φώναξε η ομάδα του Έκτωρ...

Ο αγώνας ξεκίνησε και οι δύο ομάδες πάλεψαν για το καλύτερο αποτέλεσμα...το οποίο όπως ήταν αναμενόμενο ήταν υπέρ της ομάδας των νταήδων...που ήταν η καλύτερη ομάδα ποδοσφαίρου του βυθού.

-Τώρα να σας δούμε τι θα κάνετε...είπε ο αστακός..
-Αχαχαχαχαχχαα....πρέπει να πάτε στη σπηλιά και να μας πείτε πώς είναι εκεί τα πράγματα παιδιά...είπε γελώντας ειρωνικά ο αχινός..
-Μη τρέμετε τόσο...είπε η δράκαινα..
-Δεν φοβόμαστε εμείς,είμαστε αρκετά έξυπνοι για να αντιμετωπίσουμε όλους τους κινδύνους...είπε το Δελφίνι.
-Ξέρουμε ποιος μένει εκεί...το γιγάντιο Καλαμάρι..είπε το χταποδάκι..
-Θα το πλησιάσουμε και θα του ζητήσουμε να γίνουμε φίλοι του είπε ο Τριγωνοψαρούλης...
-Αχαχαχαχχαχαχχαχαα.....φίλοι;ρώτησε ο Νέστωρ..
-Ναι φίλοι του..Με την αγάπη όλα τα καταφέρνεις...απάντησε ο Έκτωρ.
-Το Καλαμάρι ζει εκεί μέσα πολλά χρόνια τώρα και δεν δέχεται κανέναν στη σπηλιά του,είπε ο αστακός.
-Πόσο μάλλον μία παρέα σαν και τη δική σας,συμπλήρωσε ο αχινός.
-Ακόμα και τον πιο σκληρό μπορείς να τον κάνεις να σου δώσει αγάπη,είπε ο Έκτωρ.
-Είμαστε σίγουροι για τον εαυτό μας,είπε το δελφίνι...

Οι νταήδες περίμεναν μέχρι τα ψαράκια να απομακρυνθούν και να μπουν μέσα στη σπηλιά...
Ο Νέστωρ και η υπόλοιπη παρέα επέστρεψαν πίσω...ενώ ο Έκτωρ και οι φίλοι του ήδη είχαν μπει μέσα στη σπηλιά....Ήταν τόσο σκοτεινά εκεί μέσα που δεν έβλεπες τίποτα παρά μόνο μερικά χρυσόψαρα...Στο βάθος φάνηκε ένα φως και ένας μεγάλος θρόνος...Ένας φόβος κυρίευσε τα ψαράκια....

-Είναι ο θρόνος του γιγάντιου καλαμαριού,είπε ο Έκτωρ..
-Αχ!!!Αχ!!!μανούλααααα μου...φώναξε το χταποδάκι...
-Σσσσσσσσσσσ,δεν πρέπει να το ανησυχήσουμε,είπε το δελφίνι.
-Ας δούμε τι υπάρχει μέσα στη σπηλιά και να φύγουμε όσο πιο αθόρυβα γίνετε,πρότεινε ο Τριγωνοψαρούλης...
-Ποιος είναι εκεί;;;;;;ακούστηκε από το βάθος μία βροντερή φωνή...
-Αχ!!!!Μας άκουσεεεεεεε....φώναξε το χταποδάκι...
-Τρέξτεεεεεεεεε....είπε ο Έκτωρ...

Το γιγάντιο Καλαμάρι είχε ήδη κλείσει όμως τις πύλες της σπηλιάς..

-Ποιο είστε εσείς και τι γυρεύετε στη σπηλιά μου;
-Να εμείς είμαστε...είμαστε....έχασε τα λόγια του ο Έκτωρ.
-Είμαστε τα ψαράκια του βυθού,μένουμε κοντά στη σπηλιά σας,είπε το δελφίνι.
-Και τι θέλετε εδώ;
-Στοίχημααα...στοίχημαααα....και να σου λιποθύμησε το χταποδάκι...
-Νερό νερό....είπε ο Τριγωνοψαρούλης...ένα νερό Κύριε Καλαμάρι μου...

Το Καλαμάρι άπλωσε τα πλοκάμια του και έφερε λίγο νερό στο χταποδάκι..

-Ξαπλώστε τον εδώ..θα συνέρθει..είπε το Καλαμάρι..
-Είσαι πολύ καλός Καλαμάρι..είχαμε λάθος εντύπωση για σένα..είπε το Δελφίνι..
-Νομίζαμε πως είσαι τρομακτικός και κακός με όλους εδώ στο βυθό..είπε ο Έκτωρ.
-Είχαμε ακούσει πολλές τρομακτικές ιστορίες για σένα,είπε ο Τριγωνοψαρούλης!!
-Όλοι αυτά λένε,,,με φοβούνται....
-Και ο λόγος;ρώτησε αμέσως ο Έκτωρ..
-Δεν ξέρω τι τους τρομάζει..εγώ δεν έχω πειράξει ποτέ κανέναν,ίσως τα τεράστια πλοκάμια μου προκαλούν το φόβο...
-Και γιατί ζεις εδώ μέσα μόνο σου;
-Γιατί κανείς ποτέ δεν τόλμησε να έρθει μέσα στη σπηλιά μου, να μου πει να γίνω φίλος του και να μου δώσει αγάπη...

Τα ψαράκια κοιτάχτηκαν μεταξύ τους και είπαν όλα με μια φωνή..

-Και εμείς γιατί είμαστε εδώ; Θα σου δώσουμε εμείς την αγάπη μας και θα γίνουμε φίλοι σου καλοί...!!!!!!!

Στην άλλη πλευρά του βυθού ο Νέστωρ συναντήθηκε με τους νταήδες..

-Αρχίζω να ανησυχώ λιγάκι,είπε ο Νέστωρ.
-Έχουν πολύ ώρα μέσα σε εκείνη τη σπηλιά,είπε ο αχινός!!
-Μήπως το Καλαμάριιιι.......τους έφ.....είπε η δράκαινα..
-Μη το λες αυτό...σε παρακαλώ...είπε ο Νέστωρ!!!
-Πρέπει να πάμε να τους βρούμε...είπε ο αστακός..

Οι νταήδες έτρεξαν αμέσως στη σπηλιά.Στο μεταξύ ο Έκτωρ,η παρέα του και το Καλαμάρι έτρωγαν μαζί και έλεγαν αστείες ιστορίες του βυθού...

-Η σπηλιά αυτή ανήκει στους νταήδες και μόνο εμείς πρέπει να την είχαμε εξερευνήσει,είπε ο Νέστωρ.
-Δεν έπρεπε να στείλουμε τον αδερφό σου εκεί...οι φίλοι του άλλωστε θα στάθηκαν δειλοί μπροστά στο καλαμάρι,είπε ο αστακός.
-Η σπηλιά ανήκει σε εμάς και τώρα αμέσως να μπούμε μέσα..είπε η δράκαινα.
-Ας κολυμπήσουμε γρήγορα...πρότεινε ο αχινός..

Τα γέλια και οι φωνές ακούστηκαν ως τα αυτιά των νταήδων...

-Μα τι ακούω;ρώτησε ο Νέστωρ..
-Αυτά είναι τα γέλια των ψαριών..είπε ο αχινός.
-Καλά και η άλλη βροντερή φωνή σε ποιον ανήκει;ρώτησε ο αστακός.
-Λες να είναι η φωνή του Κ.........;ρώτησε η δράκαινα.

-Ααααααααααααααααααααααααα...φώναξαν όλοι μαζί...

-Μη φοβάστε η σπηλιά ανήκει σε εμάς και εμείς θα την εξερευνήσουμε..φώναξε ο Νέστωρ...

Στο βάθος φαινόταν η παρέα του Έκτωρ και η σκιά του γιγάντιου Καλαμαριού..

-Μα καλαά πως γίνεται αυτό;ρώτησε ο αστακός.
-Έγιναν φίλοι με το γιγάντιο Καλαμάρι;αναρωτήθηκε η δράκαινα.
-Ειιι εσείς εκεί;φώναξε ο Νέστωρ...
-Τι συμβαίνει...ποιοι είστε πάλι εσείς;ρώτησε το καλαμάρι..
-Οι νταήδες του βυθού..είπαν όλοι με μία φωνή..
-Οι νταήδες του βυθού...μα καλά νόμιζα πώς όλοι πίστευαν πως εγώ είμαι ο μοναδικός νταής σε αυτό τον ωκεανό..Μα καλά εσύ είσαι σαν τον Έκ....
-Καλά νομίζεις καλό μου καλαμάρι,είπε ο Έκτωρ.
-Είμαστε δίδυμοι,απάντησε ο Νέστωρ...η σπηλιά αυτή ανήκει σε εμένα και αμέσως σε διατάζω να αφήσεις ελεύθερο τον αδερφό μου.
-Ελεύθερο;;Γιατί πότε τον φυλάκισα και δεν το κατάλαβα;;αναρωτήθηκε το καλαμάρι.
-Νέστωρ το καλαμάρι δεν είναι αυτό που νομίζαμε τόσα χρόνια...είναι καλό,ευγενικό,αγάπη του λείπει μόνο...
-Εγώ θέλω τη σπηλιά για αρχηγείο μου,είπε ο Νέστωρ..
-Η σπηλιά δεν ανήκει σε κανέναν μας,είπε με ηρεμία το καλαμάρι.
-Ανήκει σε όλα τα ψάρια του βυθού...συμπλήρωσε ο Έκτωρ..

Τότε οι νταήδες κοιτάχτηκαν στα μάτια και συμφώνησαν στην ιδέα πως τίποτα δεν είναι κτήμα κανενός...

-Ελάτε στο τραπέζι μου,τους προσκάλεσε το καλαμάρι...και εσένα Νέστωρ θα σου πω πως ο αδερφός σου σε αγαπάει τόσο πολύ που μόνο για σένα μου μιλούσε...

Ο Νέστωρ σκέφτηκε πόσο άδικος υπήρξε με τον αδερφό του και πόσο δίκιο είχε όταν του έλεγε πως μόνο με την αγάπη κερδίζουμε πολλά όμορφα πράγματα στη ζωή μας...

Στο μεταξύ ο Ιάκωβος και η Μίνα ξεσήκωσαν όλο το βυθό και έψαχναν τα διδυμάκια τους...

-Που να πήγαν;;;Πού;;;;έλεγε η Μίνα.
-Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί μας το έκαναν αυτό..είπε ο Ιάκωβος.
-Στη σπηλιάααα....στη σπηλιάαααα...φώναξε η Μίνα..
-Λές;;; ρώτησε ο Ιάκωβος..

Έτρεξαν αμέσως εκεί,,μπήκαν διστακτικά μέσα και ξαφνικά αντίκρισαν ένα μεγάλο ψαρογλέντι και τα δύο διδυμάκια να τραγουδούν και να χορεύουν σφιχταγκαλιασμένα.

-Γιατί μας το κάνατε αυτό:ρώτησε η Μίνα..
-Οι δαγκάνες μας έφυγαν από τη θέση τους και ήρθαν,είπε ο Ιάκωβος.
-Τα καβουράκια σας είναι ασφαλή και κατάλαβαν πόσο αγαπάει το ένα το άλλο...αν και μάλωσαν σε "ξένο" βυθοαχυρώνα..είπε γελώντας το καλαμάρι.


Το γλέντι και ο χορός συνεχίστηκε.....